Helge Prinsen

Ferdi de Ruijter (39). Getrouwd. Geboren in Vlissingen. Eigenaar van Dierenvriend.NL. Een website en een dierenwinkel. Met eigen merk brokjes en allerlei toebehoren voor huisdieren.

“Mijn man heeft een hondenservice. Kinderopvang voor honden zeg maar. We hebben een eigen omheind speelterrein in Lewedorp. Ophalen en thuisbrengen. Vijf dagen in de week.”

“Ik ben acht keer verhuisd in Zeeland. Sinds een jaar wonen we weer in Vlissingen. Mijn thuishaven hè. Je kent hier natuurlijk ook veel mensen. Ik ben echt zo welkom ontvangen.”

“Ons huis is nieuwbouw. In het Scheldekwartier. Heel divers qua bewoners. Jonge gezinnen. Maar ook ouderen. En alles is heel dichtbij. Een minuut lopen en ik ben al in de winkel.”

“Veel honden- en kattenbezitters in het centrum komen nu bij mij. Ook andere ondernemers. Ik hoor veel. Op deze manier leer je elkaar sneller kennen en weet je wat hier speelt.”

“Na het ROC heb ik in Brussel en Parijs stage gelopen. Management en directie. Ik stond er alleen voor. Alles was nieuw. Wat ik daar heb geleerd komt nu allemaal samen in de zaak.”

“In de toekomst wil ik ook uitbreiden naar andere steden. Maar dat is nog drie bruggen te ver. Het gaat erom dat je plezier hebt in wat je doet. Vlissingen is daarvoor een perfecte basis.”

Maurice Christiaansen (48). Getrouwd, 3 kinderen. Geboren in West-Souburg. Mede-uitbater van eetcafé De Klip bij Watersportvereniging De Schelde. Van beroep reclasseringswerker.

“Wegens een ongeluk zit ik nu helaas in de ziektewet. Ik werkte met jong-volwassenen die een fout hebben begaan en een duw in hun rug nodig hebben. Ze weer op de rails krijgen.”

“De Klip is sinds twee jaar ook open voor niet-leden. Een huiselijke sfeer zegt iedereen. Een soort clubhuis zeg maar. Met dito prijzen. Er zijn dagen dat het binnen en buiten vol zit.”

“Vlissingen is een stad met potentie. Soms vind ik dat ze er te weinig uithalen. Zeker qua horeca. Niet meer zo als vroeger. Dat heeft natuurlijk ook te maken met allerlei regelgeving.”

“Het probleem hier is dat ze op allerlei plekken tegelijk bezig zijn. In plaats van één ding af te maken en dan pas naar het volgende. Maar ja, zo simpel zal het allemaal wel niet zijn.”

“Ik denk dat de EBI er niet meer gaat komen. Het zou toch geweldig zijn als we weer een vaste ferryverbinding met Engeland zouden krijgen? Dat brengt toeristen en werkgelegenheid.”

“Jammer dat alles tussen Vlissingen en Middelburg wordt volgebouwd. Het gaat juist om de ‘kleine’ dingen. Ik zie liever een egeltje of een specht dan een dure auto die voorbij rijdt.”

Betty van den Berg (52). Alleenwonend. Geboren in Ouddorp. Is groepsleider scheepsbouw bij Damen Yaughting. De superjachten. Woont om die reden vanaf 2006 in Vlissingen.

“Ben met mijn hond Blend ook actief bij de Delta Reddingshondengroep. Het zoeken naar vermiste mensen. Ook landelijke zoekacties. Twee keer per jaar trainen in het Nollebos.”

“Daar is een combi van water, open veld, riet, dichtbegroeid bos en heel veel geuren van mensen. Je speelt als het ware verstoppertje met de hond. Ook het strand is heel geschikt.”

“Zelf hou ik alleen van het strand in de herfst en winter. De stormen. De kou. ‘s Zomers kom ik er nooit. Zonde van mijn tijd om daar te gaan liggen. Honden zijn dan ook verboden.”

“Duiken bij Duikteam Zeeland is een andere hobby. Een perfecte duikplek is het wrak van de Spyros Armenakis. Dat is het Griekse schip dat in 1964 vóór de boulevard is gezonken.”

“De combinatie van havens, strand en stad dicht bij elkaar, maakt dat ik Vlissingen een geweldige stad vind. Mijn vriend komt binnenkort hier ook wonen. Dus ik hoef niet meer weg.”

“Elke dag lekker op mijn fietsje langs de nieuwe haven naar mijn werk. Het klinkt misschien raar, maar Vlissingen is een stad waarin gewoon alles aanwezig is waar ik mee bezig ben.”

Khaled Boufrahi (44). Getrouwd, 3 kinderen. Geboren in Vlissingen. Werkt als applicatiebeheerder, IT-er, bij de gemeente. Is tevens lid van de vrijwillige brandweer in Vlissingen.

“Ik ben opgegroeid in de Bloemenbuurt, Bossenburg en de Bonedijke. Heel gezellig. Smartphones bestonden nog niet. Na school ging je voetballen op het pleintje in de Bloemenlaan.”

“Ik heb echt een heel fijne jeugd gehad. Je kent elkaar allemaal vanuit de straat of de voetballerij. Mijn ouders zijn eerste generatie Marokkanen. Mijn vader werkte bij De Schelde.”

“In de zomervakanties met een busje naar Marokko. Een groot avontuur. Kamperen. Dan zei m’n vader: kijk, daar kunnen jullie eten halen. Na zes weken ging hij dan alles betalen.”

“Een voetbalmaatje zei dat er een enorm tekort is bij de brandweer. Ik wilde wat doen voor de gemeenschap. Heb de opleiding bijna afgerond en mag nu al mee bij calamiteiten.“

“Na de MBO ben ik gaan werken. Dat is heel goed bevallen. Daarna pas doorgeleerd en doorgestroomd. 18 jaar bij CZ, 4 jaar bij het ADRZ en sinds een halfjaar bij de gemeente.”

“Weet je wat hier zonet in de hal van het stadhuis gebeurde? Een man komt binnen, urineert in een hoekje en loopt weer weg. Waar gaat het allemaal heen met onze samenleving?”

Maria de Rijke-Kodde (69). Getrouwd, 2 zoons. Geboren in Serooskerke. Oud-verpleegkundige bij het ADRZ. Woont sinds 1993 op Boulevard Evertsen. Een droom die uitkwam.

“Zicht op zee. Het strand. Een tuin. Het Nollebos. Alles is er wat je in een vakantie maar kunt wensen. Altijd als ik de boulevard oprijd denk ik: dit is het. Dan gaat mijn hart open.”

“De kleuren van de zee. De prachtige luchten. De spectaculaire zonsondergangen. De gezelligheid van flanerende mensen op straat. ’s Zomers en ’s winters. Het is nooit hetzelfde.”

“Ondanks dat we er maar tien meter vandaan wonen, gaan we bij mooi weer toch altijd naar het strand. Stoeltje. Parasolletje. Koffie. Boekje. En daarna nagenieten vóór ons huis.”

“Een nadeel van wonen op de boulevard zijn de lekkages. Een harde wind met regen hoeft maar een speldenprikgaatje te vinden en je bent de klos. Bijna geen huis lekkagevrij hier.”

“We wandelen en fietsen veel door Vlissingen. Steeds een andere route. Dan zie je elke keer weer veranderingen en nieuwe dingen. Geveltjes. Tuintjes. Huizen. Leuke straatjes.”

“De stad is alleen maar mooier geworden de laatste jaren. Laat Vlissingen maar opbloeien hoor. Met het nieuwe Britannia erbij. Eindelijk, na dertig jaar, gaat dat gapende gat weg.”

Jan de Quelery (65). Getrouwd, 1 dochter. Geboren in Vlissingen. Van beroep machinebankwerker. Autodidact zeeschilder, gespecialiseerd in de 17^e en 19^e eeuwse scheepvaart.

“Voor het herdenkingsjaar van Michiel de Ruyter in 2007, maakte ik mijn eerste grote schilderij. De Vierdaagse Zeeslag. Anderhalf jaar aan gewerkt. Het hangt nu in Ter Reede.”

“Als kind was ik al elke dag bij de zee. Schepen natekenen. Hier is het ontstaan en ontwikkeld. Nooit bezig geweest om kunstenaar te worden. Daar kon je niet van leven zeiden ze.”

“Dus ik ging werken in Scheldepoort en bij de Schelde. Reparatie van schepen. Daarnaast musea bezocht. In Engeland. Ons MuZEEum. Het Marinemuseum. Om de kunst af te kijken.”

“Ik schilder elke dag minimaal vier uur. 95% schepen. Alle details moeten kloppen. Het moeilijkste vind ik altijd de compositie. Om daarin origineel te blijven is telkens een uitdaging.”

“Vlissingen is de stad van mijn jeugd. De zeeverkenners. Roeien. Zwemmen. Zeilen. Later op je brommertje Walcheren verkennen. Dat was altijd leuk. Daar nam je echt de tijd voor.”

“Ik kan niet te lang zonder Vlissingen. Al mijn herinneringen liggen hier. Ze zijn de basis voor wat ik de rest van mijn leven zou gaan doen. Vlissingen heeft me altijd alles geboden.”

Lieven Middelhoek (31). Samenwonend. Geboren in Vlissingen. Heeft een osteopathiepraktijk aan de Singel 9. Gespecialiseerd in vruchtbaarheid, zwangerschap en kinderosteopathie.

“Alles in het lichaam hangt samen. Dat probeer je weer in balans te brengen. De energie die het geeft als je hoort dat iemand nu wél zwanger raakt. Of dat de baby niet meer huilt.”

“Heb vijf jaar in Gent gewoond en gestudeerd. Miste heel erg de schone lucht daar. Met het OV was je minimaal vier uur onderweg. Maar ik ging toch lekker elk weekend naar huis.”

“Mijn jeugd speelde zich af in Bossenburg. Altijd buiten aan het spelen. Mijn ouders zijn Rotterdammers. Ik spreek geen Zeeuws, maar ik zeg wel ‘laat maar doen’ als ik iets niet wil.”

“Aan vreemden zeg ik altijd over Vlissingen dat de schepen zo dichtbij komen. En dat we het beroemde Zeeuwse licht hebben. Door de schittering van de zoutkristallen in de zee.”

“Mijn opa was de architect van hotel Britannia. De bekende mozaïekstenen bleken door het felle licht veel te flets over te komen. Die moesten toen allemaal opnieuw besteld worden.”

“Ben echt een zonnekind. Na m’n werk ga ik vaak naar ons daghuisje op het Nollestrand. Pastasalade mee. Met je voeten in het zand. Meer heb je niet nodig. Dat is geluk voor mij.”

Barry Volmer (60). Getrouwd, 3 kinderen. Geboren in Vlissingen. Verhuisde 19 keer binnen de oude stad waar hij opgroeide. Woont nu in een nieuwbouwhuis in de Ketelmakerij.

“In het oude centrum. Wat wil je nog meer? Leuk speelgebied vroeger. De oude dijk. De molen. Het crossterreintje op de Commandoweg. Kattenkwaad uithalen hè. Je weet wel.”

“Ik heb gewerkt bij Van den Akker als vliegende flikker. Zo noemden ze dat. Dan ben je overal inzetbaar. Vanaf het water was het ook altijd genieten van het mooie Vlissingen.”

“Bij het bergen van wrak 31 op de Westerschelde ben ik door een stalen strop overboord geslagen en meegesleurd waarbij mijn bovenbeen brak. Daardoor werd ik afgekeurd.”

“Nu werk ik nog tien uur als huismeester bij Orionis. Daarvóór in de kringloopwinkel. M’n lust en m’n leven. Helaas moest hij sluiten. Onbegrijpelijk voor zo’n stad als deze.”

“Zou niet zonder Vlissingen kunnen. Ik maak een praatje met iedereen. Als ik lang weg blijf van een rondje met de hond vraagt mijn vrouw: zeker weer staan ouwehoeren?”

“Ik denk dat het alleen maar drukker en gezelliger wordt in Vlissingen. Dat het goed gaat leven. Je ziet het nu al gebeuren. Vooral ’s zomers. De terrassen zitten overal vol.”

Luc Markies (85). Weduwnaar, 4 kinderen. Geboren in Roterdam. Nam in 1963 in Vlissingen een winkelbazaar over. Bouwde dat uit naar tien lampenwinkels door heel Zeeland.

“Licht is het verdrijven van duisternis. Je maakt je huis er gezellig mee. Veel mensen vinden het moeilijk om de juiste lampen te kiezen. Verlichting is heel vaak de sluitpost.”

“Ik wist bij wijze van spreken niet eens dat Vlissingen bestond. Geen idee wat voor stad het was. Je had ook geen tijd voor je omgeving. Het was werken, werken en werken.”

“Eerlijk gezegd ben ik m’n hele leven vrij kritisch geweest over Vlissingen en dat gevoel zit er nog steeds een beetje. Onduidelijkheid van beleid. Vage regels die ze opstellen.”

“De binnenstad lijkt meer op een buitenwijk. Voor de helft omgeven door water. Toeristen vragen me geregeld waar het centrum is. Dan zeg ik: u bént hier in het centrum.”

“Als middenstander moet je concurreren met de grote winkelcentra aan de rand van de stad. Ook functioneert de hele verkeerssituatie met de toegangswegen niet goed.”

“Ja, ik werk nog steeds. Vooral om me niet te vervelen. Maar op 1 april ga ik definitief stoppen. Na zestig jaar ondernemerschap zal het moeilijk zijn een invulling te vinden.”