Martijn Prins (45). Vrijgezel. Geboren in Vlissingen. Grafisch vormgever. En graffiti-artiest. Beschilderde al vele oude, inmiddels gesloopte, muren en panden in Vlissingen.
“Bij de PZEM. Schutting Sardijntoren. Badstrand natuurlijk. Allemaal weg. Maar dat is juist goed. Mensen kunnen niet om graffiti heen. Je brengt de expositie naar de straat.”
“Ik woon boven glashandel Prins die mijn opa ooit begon. Het hele pand gaat gesloopt worden. Tot die tijd zijn de muren hierachter de enige legale graffitiplek van Zeeland.”
“Hier komen appartementen te staan. In wijk De Broederband. Een goede ontwikkeling voor Vlissingen. En o ja, de meeuwen zijn weg. Had hele families op het dak zitten.”
“Vlissingen heeft mijn hart. Heel ruimtelijk. Over de horizon kunnen staren. Dat is ook zuurstof voor mij. Je woont aan de kust. Landinwaarts is het mij te claustrofobisch.”
“Ondanks dat het hier vrij klein is zijn er veel verschillende culturen. Mooi die diversiteit. Vlissingen heeft ook wat grilligs. Een ruwe diamant. Met nog heel veel plek over.”
“Ben met een paar projecten bezig. Zoals Flushing Walls. Elk jaar twaalf artiesten uitnodigen. Dan heb je vijf jaar later zestig nieuwe kunstwerken. Hoe mooi zou dat zijn.”