Helge Prinsen

Dennis Verschoore de la Houssaije (44). Twee kinderen. Vierde generatie Foto Verschoore. “Naast de winkel gaan we sinds 1919 op pad met fotocamera. Nu vooral als schoolfotograaf.”

“Opvallend: de terugkeer van de analoge fotografie. De vraag naar fotorolletjes is sterk toegenomen. Ze zijn moeilijk of niet te verkrijgen, dus we verkopen ze alleen in kleine aantallen.”

“Voordat ik serieus mocht meedraaien in de zaak werd ik de provincie uitgestuurd. Amsterdam of Eindhoven is leuk voor een halfjaar, maar boulevard of strand zijn er niet te vinden.”

“In Vlissingen kun je nog redelijk betaalbaar een huis kopen. Dat gehaast van de grote stad heb je ook niet. Ook al woon ik hier al heel mijn leven, het voelt alsof het altijd vakantie is.”

“Mooi dat volgend jaar het Scheldeplein aan de beurt is om opgeknapt te worden. Het wordt groener, er komt andere bestrating en de plek zal meer uitnodigen tot een langer verblijf.”

“Sinds het Scheldekwartier en de nieuwe flats aan het Dok ontmoet ik veel nieuwe Vlissingers. Die zijn stuk voor stuk allemaal blij dat ze daar een plekje hebben weten te bemachtigen.”

“De toekomst voor fotozaken is onvoorspelbaar. Samen met Bleijenbergh in Axel zijn wij nog de enige in Zeeland. Onze dochter helpt soms mee. Misschien wordt zij de vijfde generatie.”

Adrie de Ridder (68). Single. Was praktijkassistent techniek op Nehalennia. Geboren in Vlissingen. Heeft altijd in Bloemenbuurt gewoond: Rozenhofje, Arbeidsstraat, Primulalaan.

“Volgend jaar voor de derde keer verplicht verhuizen. Alles wordt gesloopt. De huizen zijn 100 jaar. Dus dat kun je verwachten. Maar voor mij had het niet echt gehoeven hoor.”

“In Vlissingen slopen ze de gekste dingen. Bijvoorbeeld het oude postkantoor op de Stenen Beer. Er kwamen parkeerplekken voor terug. Nu willen ze daar weer gaan bouwen.”

“Vroeger was ik van de sport. Fanatiek hoor. Basketbal. In 1976 hielden we een tiendaags evenement in Baskensburg. Dag en nacht spelen. Met twee teams. 4 uur op, 4 uur af.”

“Op zich is Vlissingen een leuke stad. Tegenwoordig ben ik van de muziek. De Piek. Panta Rhei. Het moet wel in mijn straatje passen. Geen kooroptredens in de Sint Jacobskerk.”

“Ze zouden de cultuur eens beter moeten behandelen. Of in elk geval beter overleg met de rest van Walcheren. Vaak festiviteiten tegelijk. Dan merk je dat het ieder voor zich is.”

“Tweederde van de wijk hier had geen zin in een wisselwoning en vertrekt naar elders. Mijn nieuwe huis komt in de Crocuslaan. De Bloemenbuurt is mijn beginpunt en eindpunt.”

Claudia van de Ketterij-van Rijswijk (52). Getrouwd, 2 zoons. Geboren in Vlissingen. Coördineert bij het Maritiem Muzeeum Zeeland onder andere de evenementen en vrijwilligers.

“Je werkt op een imposante plek. Temidden van de geschiedenis van Vlissingen. Dat spreekt tot de verbeelding. De scheepsbouw. De handel. En de slavenhandel niet te vergeten.”

“Er zijn deze zomer ontzettend veel toeristen geweest. Zonder uitzondering positief over de inrichting, het gebouw en het verhaal ‘We nemen je mee naar zee’. De ‘vibe’ is goed.”

“Vlissingen is echt wel mijn stad. Zit in mijn DNA. Ja, een trotse Vlissinger. Een erg fijne plek om te wonen. En je zit vanaf hier ook maar een uur van Rotterdam en Antwerpen af.”

“Ik ben in de Scheldestraat opgegroeid boven de zaak van groenteboer De Rijke. Mijn vader werkte daar. Je leven speelde zich binnen een paar honderd meter af. Een gouden tijd. ”

“Mijn groente en fruit koop ik altijd op de zaterdagmarkt op het Scheldeplein. Ook de bloemen en de kaas en vleeswaren. Zo’n gezellig trefpuntje aan het begin van het weekend.”

“De meesten ken je. Een groot dorp. Maar hier is alles en kun je alles doen. Je mag zijn wie je bent en iedereen wordt geaccepteerd. Alle clichés voor Vlissingen kloppen natuurlijk.”

Wim Hofman (82). Getrouwd, 2 kinderen. Vanwege de oorlog geboren in Oostkapelle. Gelauwerd schrijver, illustrator. Onder meer Gouden Griffel, Gouden Penseel, Theo Thijssenprijs.

“Het klimaat in Vlissingen is goed. Nooit te heet, nooit te koud. Het waait altijd en dat is ook prettig. En de zee is dichtbij waardoor je het gevoel hebt dat de wereld open en dichtbij is.”

“Ik moet in de Scherminkelstraat hebben gewoond. Afgebroken. Daarna in de Noordstraat. Afgebroken. Toen de Spuistraat. Afgebroken. De lagere school in de Glacisstraat. Afgebroken.”

“Door de oorlog was veel verwoest. In de straten van de binnenstad zie je het nog. De bevolking werd diverser. 600 Poolse bevrijders die bleven. Een contingent Ambonezen die kwamen.”

“Er is natuurlijk veel verdwenen in Vlissingen. De scheepswerf is toch wel de grootste verandering geweest. Het ritme van de stad werd erdoor bepaald. Waar zijn die arbeiders gebleven?”

“Men heeft hier ontiegelijk hard gewerkt. De noodwoningen. Daarna moesten al die nieuwe wijken weer gebouwd worden. Scholen steeds verder van de binnenstad af. Zo is dat gegroeid.”

“En nu de andere kant weer op. Ik heb de indruk dat de Vlissingers wel tevreden zijn met het Scheldekwartier. Het centrum wordt drukker. Maar over de middenstand maak ik me zorgen.”

Rob van der Meule (61). Getrouwd. Hoofdvakdocent zang Koninklijk Conservatorium Brussel. Dirigent van Scheldeloodsenkoor, Sea Sound Singers en A58. Geboren in Oost-Souburg.

“Sinds 1600 is mijn familie afkomstig van dit eiland, zowel van mijn moeders- als vaderskant. Ik zeg altijd: ik zit tot aan mijn nek in de klei. En dat bedoel ik dan als een geuzennaam.”

“Achternamen zonder slot-n komen hier vandaan: Joziasse, Flipse, Roelse. Souburg is niet mooi maar praktisch. Al wordt het eiland platgewalst, hier zie je geen toerist. Alleen locals.”

“Een dierbare plek voor mij is de kerk. Stukje authentiek Souburg. Stamt uit 1400 ofzo. Ik ben er gedoopt en heb, samen met pianist Leen de Broekert, het heropeningsconcert gegeven.”

“Verder ben ik gek op het Kanaal door Walcheren. Heb er wel 1000 foto’s van. De bomen. De jaargetijden. Vroeger stiekem roken op de dijk. Volgend jaar bestaat het kanaal 150 jaar.”

“Ik ren altijd via het jaagpad naar de sluizen op het Eiland. Ook nog zo’n mooi stukje onaangetast Vlissingen. Ruige strandjes bij eb. De molen op de Oranjedijk. Dat is toch fantastisch?”

“Maar dat er in Vlissingen niet meer in de cultuur wordt geïnvesteerd, gaat me erg aan het hart. Kan het echt niet begrijpen. Dat is je identiteit. Zonder cultuur is er geen geschiedenis.”

Liza de Wit (47). Single, 1 dochter. Opgegroeid in het gehucht Graszode bij Lewedorp. Oud-docent Engels. Werkt als gediplomeerd ervaringsdeskundige bij Stichting Hersteltalent.

“We bieden hulp aan mensen in Zeeland die worstelen met het leven. Eenzaamheid. Psychische problematiek. Verslaving. Suïcidepreventie. Zelf ben ik verslaafd geweest aan alcohol.”

“Ik woon 25 jaar in Vlissingen. De hele familie komt er vandaan. Mijn ene opa was een Belgische loods, de andere conciërge op de huishoudschool. Hoe Vlissings wil je het hebben.”

“Ben een buitenmens. Ik wandel veel. Ook de Kustmarathon. Hou erg van plantjes en diertjes. Op de Singel zaai ik al een paar jaar zonnebloemen. Tot vreugde van de meeste buren.”

“Als ik een dag niet goed op gang kan komen, loop ik eerst door de duinen en op het strand. Dat is natuurlijk het grote geluk van Vlissingen. Je rolt zo vanuit de stad het strand op.”

“Ook positief aan Vlissingen: geen kouwe kak. Daar houden ze hier absoluut niet van. Vlissingen heeft door de geschiedenis heen altijd inwoners uit alle delen van de wereld gehad.”

“En o ja, niet de meeuwen te vergeten. Sommigen hebben er een hekel aan, maar voor mij zijn ze de mascottes van Vlissingen. Ze zijn sterk, ze zijn dapper en ze zijn hondsbrutaal.”

Sigrid Heijkans (53). Getrouwd, 3 dochters. Geboren in Breda. Mede-eigenaar van Event Safe, hulpverlening bij evenementen in Zeeland. Woont vanaf haar derde jaar in Vlissingen.

“Mijn vader werd chef-slager bij de AH in de Scheldestraat. We woonden erboven. Ad Bom was onze buurman. Hij is daar Iguana begonnen. De reptielen liepen er door hun keuken.”

“De Scheldestraat was toen dé winkelstraat. Meubelwinkel. Fotowinkel. Slijterij. Schoenenzaak. Bloemenzaak. Viswinkel. Kaaswinkel. Slager. En nog meer. Maar tijden veranderen.”

“Op het moment werken we eigenlijk 24 uur per dag. Naast EHBO op festiviteiten, ook de opvang van Oekraïners op meerdere locaties. En dan straks weer de vaccinaties. Dat blijft.”

“Als EHBO’er maak je niet alleen vervelende dingen mee. Ik denk nu aan Hrieps waar mensen compleet uit hun broek scheuren die je dan met tape weer helemaal aan elkaar plakt.”

“De opvang van Oekraïners loopt gewoon door. Nog steeds komen er vluchtelingen binnen. We zijn toezichthouder. Halen boodschappen. Letten op de wasmachines of de fietsen.”

“We wonen in het Edisonpark. Kantoor en opslag aan huis. Echt woon-werken hier. Heel fijne wijk. De laatste tijd meer bebouwing. Leuke mensen. Dus het wordt steeds gezelliger.”

Thomas Nette (24). Datende. Geboren in Marbella. Werkte in Spanje in beachclubs, ski-resorts, disco’s en bracht boten weg. Woont en werkt sinds zes maanden bij De Concurrent.

“Ik kende Vlissingen van mijn vader Peter Nette. Bekend van Frapo’s en Koko’s. Omdat we altijd haast hadden, heb ik de stad nooit leren kennen zoals hij zich dat had voorgesteld.”

“Om meer over hem te weten te komen ben ik naar Vlissingen gekomen. Mijn eerste indruk: ruige stad op een prachtige manier. Hij zei altijd: it’s the people that make the place.”

“Voorlopig wil ik blijven. Zien hoe het gaat. Allereerst de taal goed leren. Verder de historie en de cultuur. Sowieso blijf ik nog een paar jaar. En dan misschien weer terug. Of niet.”

“Zeilen is mijn grote passie. Ik droom ervan om ooit mee te doen aan de Golden Globe Race. Wanneer de tijd rijp is in mijn leven. Dat je de confrontatie met jezelf kunt aangaan.”

“In Spanje woonde ik elke zomer met mijn vader in de beachclub. De stranden in Vlissingen zijn prachtig. Zeker met de wuivende duinen die de stad zo mooi van de zee scheiden.”

“Ik ben op weg om langzaam uit te zoeken wat ik wil en wie ik ben. Life is what you make of it. Sinds ik in Vlissingen woon heb ik een grote ontwikkeling doorgemaakt. Dat is zeker”.

Jan Wisse (32). Getrouwd, 2 zoons. Geboren op Ritthem. Akker- en tuinbouwer. Mede-eigenaar van boerderij ‘Nieuwerve’. Voorzitter van ringrijdersvereniging ‘Ons Klaverblad’.

“53 leden, waarvan 27 actieve. En steeds meer vrouwen. Zelf rijd ik vierde klasse. We hebben hier naast de boerderij wel een loopbaantje, maar ik heb geen tijd om te oefenen.”

“Bedrijf met vader, oom en broer. Onze vrouwen werken allemaal buitenaf. Ik heb een prachtig beroep. Zou niet anders willen. De vrijheid. Altijd thuis, ondanks dat het druk is.”

“Aardappels, uien, tarwe, mangels, bloemkool, pastinaken, spitskool, rodekool. Elk gewas heeft z’n charme. Je begint met een zaadje of plantje en dat verzorg je tot het einde.”

“Op Ritthem kent iedereen elkaar. Ik heb hier natuurlijk ook op school gezeten. Als er iets te doen is op het dorp komt iedereen. Met 150 man barbecueën. Hartstikke gezellig.”

“Maar het vergrijzingsprobleem slaat hier wel toe. Geen winkels. Geen school. Geen buslijn. En de huizen zijn te duur voor starters. De meesten wijken daarom uit naar Souburg.”

“De EBI wilde ook als naam ‘Nieuwerve’ maar ik heb meteen geprotesteerd. Ik wil niet dat onze boerderij naar een gevangenis heet. Nou, het is beloofd. Maar bij deze nog een keer.”

Lucie Ebert-Jung (75). “Gewoon jung hoor geen joeng”. Weduwe, 2 dochters. Geboren in Vlissingen als oudste meisje van 14 kinderen. Vrijwilliger bij WVO Zorg. Werkte als alfahulp.

“Omdat ik thuis moest helpen heb ik maar twee jaar huishoudschool gedaan. Via zuster Maura van het St.Josephziekenhuis kon ik als schoonmaakster op de röntgenafdeling komen.”

“Ben aan de Hogeweg opgegroeid. Met z’n zestienen in zo’n huisje. Later verhuisd naar Paauwenburg. Een dubbele flat. Zelfs een artikel in de krant: ‘Nooit meer wachten voor de wc.’”

“In Scheldehof doe ik altijd de bingo. Jammer dat de Big Bazar en Prijsmepper verdwijnen. Voor de leuke prijsjes. Het eerste wat de mensen kiezen is meestal koffie of wasmiddel.”

“M’n man en ik hebben jaren een slaaphuisje in Dishoek gehad. Hij had daar zijn bootje en zijn fuiken. Ons halve leven heeft zich op strand afgespeeld. Alle weekenden en vakanties.”

“Zo’n vrij bestaan hè. Echt uniek. Kinderen hebben genoeg aan zand en water. ’s Avonds vuurtje stoken. Vis roken. Gewoon genieten. Altijd vakantie. Ook bij storm en slecht weer.”

“Heb het best wel druk. Vrijwilligerswerk. Mantelzorg. Tai Chi. Engelse les. Ik zeg altijd: gezond blijven en lekker doorgaan. Maar ja, ik weet natuurlijk dat het heel anders kan lopen.”