Helge Prinsen

Jetske van der Vorst (48). Single, 4 kinderen. Geboren in Nieuw- en Sint Joosland. Is pedagogisch medewerker en coördinator bij Flex Juvent. Hulpverlening in de jeugdzorg.

“Op eigen initiatief ben ik naar de huishoudschool gegaan. Tegen alle adviezen in. Vervolgens het MDGO in Vlissingen. Paskal Jakobsen was een klas- en huisgenoot van me.”

“We huurden met z’n drieën een flat. Tussen de bejaarden. Die stookten zo hard dat we in de winter het raam moesten open zetten. Anders was het gewoon niet te harden.”

“Als je in Vlissingen opgroeit, heb je een streepje voor. ‘s Zomers, na schooltijd, pakken we altijd de koeltas in. Dan eten op het Nollestrand en pas tegen bedtijd naar huis.”

“Rustgevend voor prikkelgevoelige kinderen. Voor iederéén trouwens. Overal in huis staan altaartjes met spulletjes uit de zee. Hartvormige houtjes. Vogelveren. Zeesterren.”

“In het babypoeltje onder aan het windorgel zit het altijd vol leven. Krabbetjes. Visjes. Het mooie uitzicht. Behalve dan de windmolens die elke zonsondergang verzieken.”

“Ik ga hier niet meer weg. Heb nog wat kinderen op te voeden. Moet ook m’n huis opknappen. Ik ben geen rasechte Vlissingse, maar ben het in al die jaren wél geworden.”

Gaston Timmerman (80). Getrouwd, 2 kinderen. Werd vanwege de oorlog in Middelburg geboren. Oud-directeur Jan Ligthartschool. Richtte in 1983 Inter Scaldis Pipes and Drums op.

“Uit eerbetoon voor de Schotse veteranen die ik had leren kennen. Een doedelzakband als levend monument voor onze bevrijders. Niet iedereen houdt ervan. You hate it or you like it.”

“Ik ben opgegroeid aan de boulevard. In het rijtje waar de Vic stond. Ja, rond de watertoren hè. De Kom. Het Haventje van Meijer. Het bruggetje daar. De HBS. Dat was mijn Vlissingen.”

“Net zoals de viswuufjes. Scharretjoe. De schuitjes. Ik hou van die oude vissersschepen. Daarom ben ik nog actief bij de Stichting Behoud Hoogaars. Hou me bezig met het fotoarchief.”

“Elke dag moét ik een keer over de boulevard. Dat is een drang van me. Zonder de zee en de schepen gezien te hebben, is de dag niet compleet. Na een vakantie doe ik dat ook altijd.”

“Maar uitkijkend vanaf Michiel naar het centrum, zie ik een totaal ander stadssilhouet ontstaan. Verschrikkelijk, die hoge flats. Ik keek liever naar de negen kranen die daar stonden.”

“Ik hoop ook dat de rijrichting van de boulevard weer wordt zoals eerst. Nu zie je al dat het onder aan de Oprit een chaos is en opstropt. En dan is het nog niet eens toeristenseizoen.”

Dennis Gillissen (47). Single, 1 dochter. Geboren in Vlissingen. Achtste generatie slager. Hofleverancier sinds 1992. Woont nog steeds in het pand waar zijn voorvaders een slagerij hadden.

“Het ambacht heeft me altijd aangesproken. Divers. Met de tijd en de vraag meegaan. De klanten zijn bewuster. Willen weten waar het vlees vandaan komt en nemen hoogstens wat minder.”

“Als kind ging ik al mee vlees leveren aan de scheepvaart. De Olauline. De vissersschepen. De sleepboten. De meeste zijn verdwenen. Dat beeld dat ik als klein ventje had, mis ik wel eens.”

“Vroeger, op de Ichtusschool, zat je maar met een stuk of acht leerlingen in een klas. Zo weinig kinderen woonden er in het centrum. Nu zie je dat veel jonge gezinnen weer terugkomen.”

“Ik merk dat steeds meer mensen een tweede huis in Vlissingen hebben. We zijn geen saai stadje meer. Meer hotels ook. De toeristen blijven overnachten. Eerst zag je juist dagjesmensen.”

“Ondanks de onzekere tijden ga ik nog lang niet stoppen. Of er een negende generatie komt weet ik niet. Mijn dochter van negen wil nu juf worden. Een slagerij hebben is hard werken.”

“Nu, op mijn vrije dag, ben ik bezig met het afbraden van spareribs. Die sturen we op naar de jaarlijkse wedstrijd. Mijn lievelingsstukje vlees? Een ribeye steak. Maar vanavond eet ik vis.”

Daphne Machielse (21). Heeft een vriend. Geboren in Ritthem. Is vrachtwagenchauffeur bij Van Keulen Transport. Rijdt met name in Nederland, Duitsland, Frankrijk en België.

“Ik rijd altijd met zeecontainers. Je bent dus vaak in havens. De eerste keer in Rotterdam was echt indrukwekkend. Hoe immens groot het daar is. Al die containers bij elkaar.”

“Als vrouwelijke chauffeur word je altijd geholpen. Mooi is ook als je bij een rotonde aan komt rijden. Om dan de verraste gezichten van de wachtende automobilisten te zien.”

“Ritthem is mijn geboorteplaats. Ons kent ons. Er hoeft maar wat te gebeuren en iedereen weet het. Het kleinschalige is fijn. En in Ritthem proberen ze er wat van te maken.”

“Het kleine theatertje. De Rammekensloop. Ringrijden. Dat doe ik al vanaf mijn twaalfde. Meestal zit ik op zo’n 25 van de 30 ringen. Heb ook nog 14 jaar gekorfbald bij Atlas.”

“Uitgaan doe ik altijd met een groep vrienden. We mogen een bedrijfskantine in Grijpskerke gebruiken. Of we gaan naar schuurfeesten. Veel leuker dan een café in de stad.”

“Ik woon afwisselend bij mijn ouders in Ritthem en mijn vriend in Middelburg. Maar als we de kans krijgen terug naar Ritthem of een ander dorp te gaan, dan doen we dat.”

Hilda Hament (57). 2 kinderen. Geboren in Vlissingen. Werkt sinds 1990 als verloskundige in Vlissingen. Verloskundigenpraktijk Walchers Wonder. ‘Haalde’ al meer dan 2000 kinderen.

“Het allermooiste? Geen bevalling is gelijk. Het varieert van een vrouw die opbelt en zegt dat ze wakker werd omdat ze opeens moest persen tot iemand die er veertig uur over doet.”

“Mijn opa, vader en ooms waren bakker. Hament. Hoek Walstraat-Scherminkelstraat. Hament was echt van het brood. Bakker Speckens meer van de patisserie. Die zaak was chiquer.”

“De Scheldemuur stond er nog. In de zomer ging je met je moeder naar het strand. De mannen werkten. Vlissingen is altijd ruimte en vrijheid geweest. Voel me een echte Vlissingse.”

“Slechts 10% bevalt nog thuis. De meesten in het ADRZ in Goes. Ik had ooit een cliënte die weigerde naar Goes te gaan omdat haar kind dan niet in Vlissingen geboren zou worden.”

“Terwijl we hier in Vlissingen zo’n prachtig en goedlopend ziekenhuis hadden. Ik betreur dat nog zeer. Er was in die tijd een enorm verzet tegen het verdwijnen van het ADRZ hier.”

“We hadden 50.000 protesthandtekeningen verzameld. Zijn zelfs nog op het Binnenhof geweest. Maar helaas niks bereikt. Alles was natuurlijk al lang in de achterkamertjes beslist.”

Bo van Scheyen (55). Getrouwd, 2 kinderen. Geboren in Vlissingen. Opgegroeid in De Haan, België. Keerde in 1999 terug naar Vlissingen dat een magnetische werking op haar hield.

“Mijn grootvader was chef-loods bij het Belgische Loodswezen. Mijn andere opa was slager De Vries in de Walstraat. Het was altijd zo gezellig. Drukte over de vloer. Altijd wat gaande.”

“Mijn favoriete plek hier is het stationsgebied en de Punt. Een eind- en beginpunt. De boot en de trein vertrekken daar. Het sluizencomplex. De vissersschepen. De gekleurde boeien.”

“Ook veel fietsers en wandelaars daar. De Oranjedijk. Hoogwater of laagwater. Het verveelt nooit. Laatst allemaal vogelaars met camera’s. Vanwege de rosse franjepoot die daar zat.”

“Ik vind het Eiland ook heel bijzonder. Dat zou eens aangepakt moeten worden. Zonder dat de ziel daar verloren gaat natuurlijk. En de bewoners moeten uiteraard kunnen terugkeren.”

“Vlissingen zie ik als een ongebonden en vrijgevochten stad. Als creatief ondernemer schrijf ik, fotografeer ik en maak ik films. Voor Film by the Sea coördineer ik de Zeeuwse films.”

“Mijn droom zou zijn dat in Vlissingen een Zeeuwse dependance van de filmacademie komt. De ruimte. Het licht. De motivatie. De locaties. Al die voorwaarden zijn hier aanwezig.”

Kees de Nooijer (78). Getrouwd, 4 kinderen. Geboren in Arnemuiden. Was 25 jaar melkboer in Oost-Souburg. “Begonnen met een driewieler. En geëindigd met een winkelwagen.”

“Heb alle wijken gehad in Souburg. Ik zal zeggen: de eerste jaren waren geweldig. Je wist alles van elkaar hè. Sociaal werker was je. Heb eigenlijk nog steeds een zwaaihandje nodig.”

“Ik rij nog steeds. Op een touringcar. Leerlingenvervoer van Arnemuiden naar Middelburg. Een reformatische school.’s Morgens en ’s middags. Als je maar een beetje bezig bent hè. ”

“Als kind verhuisde ik naar Havendorp. Dus zo heb ik Vlissingen leren kennen. Met storm naar de boulevard. Dan sloegen de golven daar over. En dan wegduiken onder het muurtje.”

“Leuke dingen hoor. Dat was gewoon een sport. Dat stukje nostalgie mis je. Ook het rondje Nieuwendijk, Oude Markt, Walstraat lopen. Dat deed iedereen als er geen voetbal was.”

“Wij zijn een voetbal- en een korfbalfamilie. Dennis en Gérard waren altijd met de bal bezig. De andere twee kinderen en mijn vrouw speelden korfbal. Druk bezette weekenden dus.”

“’k Zou niet weg willen uit Souburg hoor. Grote tuin. Ons huis is aangepast aan later. Alle winkels zijn hier nog. Ik heb zo’n geweldige tijd in Souburg gehad. En nóg ee natuurlijk.”