Helge Prinsen

Henny van Drom-Koeijvoets (59). Getrouwd, 2 kinderen. Geboren in Vlissingen. Geeft bijna 24 jaar gymles aan peuters, kleuters en meisjes bij VTV, de Vlissingse Turn Vereniging.

“Het plezier in het bewegen. Het sociale aspect ook. Ik heb al zoveel kinderen in de les gehad. Hee juf, roepen ze dan op straat. Zelfs als ze al groot zijn. Meestal herken ik ze nog.”

“Vroeger was ik zelf ook altijd aan het rennen. Was altijd bij de paarden te vinden en speelde vaak bij de drie heuveltjes in het Nollebos. Ook was daar een bunker. Heel spannend.”

“In de zomer altijd naar het Badstrand. Een keer sprong ik van de duiktoren midden in een enórme kwal. Hij viel helemaal in stukjes. Brrrr, ik voel nog het geglibber om me heen.”

“Ben zelf erg van muziek en dansen. Vooral rockabilly. Heb nog stijldansen geleerd bij dansschool De Jong. Jammer dat je zo’n manier van dansen eigenlijk helemaal niet meer ziet.”

“Al veel uitgaansgelegenheden zijn verdwenen uit Vlissingen. Twenty One. Benbow. Gelukkig is De Piek er nog. Maar ook Dijktheater en Arsenaaltheater weg. De uitkijktoren dicht.”

“Dat zou een losse attractie moeten zijn. Voor 2 euro naar boven. Nou, dan moet je eens zien hoeveel mensen daar belangstelling voor hebben. Het mooiste uitzicht van Vlissingen.”

Guus Janssen (83). Weduwnaar, 3 kinderen. Geboren in Tilburg. Kwam in 1955 naar de zeevaartschool in Vlissingen. Begon in 1988 Techno Janssen dat deze maand de deuren sluit.

“Zat altijd al met techniek te klooien. Het varen was niks voor mij. Maar een jaar gedaan. Ik verlangde naar Sjaan, mijn latere vrouw, die ik hier leerde kennen. Toen pas begon mijn leven.”

“Ik werd radio-radarmonteur bij de marine. Heb meteen overplaatsing naar Vlissingen gevraagd. Mocht ik lekker alles repareren in de mottenballenvloot. Zo noemden ze de marine hier.”

“Ben vervolgens gaan werken als elektromonteur bij witgoed- en tv-winkel Feenstra en later voor mezelf begonnen vanuit huis. Dan zaten we gewoon met de klanten in de woonkamer.”

“Elke dag vrachtwagens voor de deur met spullen die we dezelfde dag nog moesten leveren. Sjaan deed het sociale aspect. Klanten door heel Vlissingen. Ook het hele woonwagenkamp.”

“Zo bouwde je dat op. Repareren zit in mijn bloed. Problemen oplossen. In weer en wind de daken op voor de antennes. Spannend. En het andere moment lag je onder een wasmachine.”

“Na mijn pensioen is de zaak overgenomen. Maar hij sluit helaas. De korte lijnen verdwijnen. Einde van een tijdperk. Het was het mooiste deel van mijn leven: Sjaan en Techno Janssen.”

Hedwig Samson (66). Getrouwd. 8 kinderen uit drie huwelijken. 8 stiefkinderen. Geboren op Curaçao uit Surinaamse ouders. Organiseerde veel evenementen, met name bodybuilding.

“In ’78 solliciteerde ik bij Pechiney. Kwam via de eilanden Vlissingen binnen. Regen en storm. Dacht: waar kom ik nu toch terecht. So far beyond. Dan eindig je hier. Je kon niet verder.”

“Weet nog dat ik op de terugweg eierkoeken haalde bij bakker Laport in de Badhuisstraat. Niet veel later woonde ik hier. Het klimaat is me altijd bevallen. Als het sneeuwt ben ik blij.”

“De taal was een vreemde gewaarwording. Ik sprak het oude Nederlands. Ook qua beleefheidsvormen. U in plaats van jij. De Surinaamse opvoeding is hard. Klappen als je niet luistert.”

“In ’82 startte ik de eerste bodybuildersschool in Zeeland. Later zelfs nog een EK georganiseerd. Van de internationale federatie kreeg ik een gouden medaille voor mijn verdiensten.”

“Verder was ik portier bij nachtclub De Schuur. Een prachttijd. Vaak knokken. De vissers. De Molukkers. De mannen van het kamp. Er hoefde maar iets te gebeuren of het was raak.”

“Weet je wat het is? Vlissingers zijn daadkrachtig. Vlissingers zijn échte mensen. Geen bullshit. Na al die jaren blijf ik in Vlissingen. En ik vermoed dat ze me hier ook gaan begraven.”

Ank Muller (47). Moeder van 3 kinderen. Opgegroeid in Limburg. Studeerde theologie. Kwam in 2010 naar Vlissingen. Werkte 6 jaar als port chaplain voor de Mission to Seafarers.

“Industriepastoraat. Dat is nog in havens. Je gaat de schepen op. Welzijnswerk voor de bemanning. Internationaal. Heel leuke uitdaging. Nu ben ik pastor bij de PKN in Souburg.”

“Mijn eerste indruk van Vlissingen was sowieso de geur van de zee. Dat voelt als vakantie. Qua ruimte heb je hier alles. Maar minder mogelijkheden voor opgroeiende kinderen.”

“En dan bedoel ik met name de cultuur en studiekeuzes. Toen we hier kwamen, zeiden ze ook meteen: er is geen IKEA. Daaraan kun je aflezen dat deze provincie dunbevolkt is.”

”Ik hou van Vlissingen omdat het een haven- en arbeidersstad is. Het oude erfgoed van De Schelde. De mensen die daar nog over kunnen vertellen. Hoe het vroeger hier was.”

“Als voorzitter van de Huurdersvereniging l’escaut sta ik midden in de gemeenschap. 6000 huishoudens. Circa een kwart van de Vlissingers woont dus in een huis van l’Escaut.”

“Sloop, nieuwbouw en renovatie. Het gasvrij maken. De leefbaarheid van de wijken. Met als stelregel: respect voor de historie van een plek, maar met al het comfort van nu.”

Herbert Sepers (76). Getrouwd, 2 dochters. Geboren in het Land van Maas en Waal. Een bevrijdingskind. Zijn vader was een Canadees. Hij groeide daardoor op als ‘zoon’ van zijn opa en oma.

“In de jaren negentig heeft de Vereniging van Bevrijdingskinderen mijn vader gevonden. Hij was helaas al overleden. Maar ik heb nog wekelijks contact met mijn broer en zusters in Canada.”

“Ik kwam in 1969 naar Vlissingen vanwege de liefde. Was hier nog nooit geweest. Alles was nieuw. Ben al snel lid geworden van VC Vlissingen en Zeeland Sport. Daardoor kreeg je contacten.”

“En ik kon meteen aan het werk op De Schelde. Ploegendienst in de Zware Plaatwerkerij. Op een van de ijzeren kolommen daar moeten nog mijn initialen staan. Die had ik erin gekerfd toen.”

“In de tijd van de RSV, ben ik stakingsleider geworden. Er was onenigheid en onvrede. De staf kreeg loonsverhoging. Wij niet. Die Rotterdammers hebben De Schelde gewoon kapot gemaakt.”

“Tegenwoordig ben ik vrijwilliger bij Museum Scheldewerf, de oude verbandkamer. Ja, ik weet natuurlijk van de hoed en de rand. Maar dit voorjaar is beginnende Alzheimer bij me ontdekt.”

“Mijn casemanager vroeg: zou je op termijn naar het Scheldehof willen? Nou, zei ik, dát zou eens even leuk zijn. Zit nu al ongeduldig te wachten tot ik daar ga wonen waar ik eerst werkte.”

Loes van Bree (26). Samenwonend. Geboren in Vlissingen. Studeerde leisure management in Breda. Werkzaam bij Allyourz, een lokaal platform voor vrije tijd en vakantie in Zeeland.

“Sinds ik daar werk ontdek ik meer plekjes in Vlissingen. Ook leuke winkels waar ik eerst niet kwam. Vintagezaken. Conceptstore Tof. ’t Pothuys. Eerst ging ik alleen maar naar ketens.”

“Vroeger dacht ik altijd: ik vind het saai hier. Maar in Breda voelde ik me bij mooi weer opgesloten. Samen met de rest van Breda op een kleedje in een park zitten. Nee, niks voor mij.”

“Daarom ging ik vaak in de weekenden terug naar huis. De vrijheid hier. Het strand en de natuur. Als kind heb je dat niet door. Maar na mijn studie dacht ik: Vlissingen is het gewoon.”

‘Mijn favoriete plekje is omgeving Dokje. Zou leuk zijn als daar nog eens horeca komt. Nu haal ik een broodje en eet ik dat op het muurtje op. Uitkijkend op de jachtjes en het water.”

“Ons huis staat in de Glacisstraat. Je zit zo in de stad. De multiculturele winkels in de Scheldestraat vind ik echt top. De Turkse bakker. Roti bij de Surinamer. Of een broodje bij Prem.”

“Super wat er allemaal in Vlissingen gerealiseerd wordt. Ik merk om me heen dat het imago ook ten positieve aan het veranderen is. Blij dat ik hier ben geboren. Trots dat ik hier woon.”

Diana van Gelderen (64). Single, 3 zoons. Geboren in Vlissingen. Oud-international handbal. Werd twee keer Handbalster van het Jaar. Werkzaam bij Esso tankstation op de Sloeweg.

“Eén keer ben ik overvallen. Bedreigd met een pistool. Gelukkig bleef ik rustig. Hij werd snel gepakt. Een jongen van zestien jaar. Na de overval was hij ergens een frietje gaan halen.”

“Heb tien jaar bij het Nederlandse handbalteam gespeeld. Reed vier keer per week naar Den Haag. Ben nooit verhuisd. De hele zomer leefden we in een slaaphuisje op het strand hier.

“Ik ben de jongste van 15 kinderen. Mijn moeder was de eerste vrouw die van Breskens naar Vlissingen zwom. Ze stierf toen ik zes maanden was. Mijn vader overleed toen ik vier was.”

“Daarom ben ik opgegroeid bij mijn tante en oom. Bonedijkestraat. Vincent van Goghlaan. Ik was als kind een halve knul. Voetballen op het veldje in de Bloemenlaan. Bomen klimmen.”

“Nu woon ik in de Badhuisstraat. Fijn wonen, maar vreselijk met parkeren. Mijn parkeervergunning geldt daar niet. Ook niet op het Stadhuisplein. Omdat het daar betaald parkeren is.”

“Aan sport doe ik niet meer. Heb te veel roofbouw gepleegd op mijn lichaam. Blessures van vroeger spelen steeds vaker op. Maar ben gek op vakanties. Snorkelen en duiken. Heerlijk.”

Jan Stouthamer (63). Ongehuwd, 1 zoon, 2 bonuskinderen. Geboren in Vlissingen. Kapper. “Ik word nog steeds Jan de Kapper of Jantje genoemd. Terwijl ik al elf jaar ben gestopt.”

“Ben op mijn 15^e begonnen bij Kapsalon Modern in de Scheldestraat. Later werd dat mijn zaak Hairpoint. Gigantisch drukke tijd. Werkte 16 uur per dag. Ook met modeshows erbij.”

“Klanten waren van allerlei pluimage. Soms zaten er ’s morgens twaalf dames van Papillon. Leuke meiden. Wat is je werknaam eigenlijk, vroeg ik dan. Nou, dan gierden ze het uit.”

“En ’s middags kwam zeg maar de hele heisa van de boulevard. Als kapper ben je praatpaal. De klanten vertrouwen je. En het is natuurlijk belangrijk dat je dingen niet doorvertelt.”

“Ik woon nu op de plek waar de Scheldemuur stond. Hoe geweldig kan je het hebben als Vlissinger. Tot voor kort kon ik vanaf mijn terras de nieuwe jachthaven en Dokbrug zien.”

“Maar de nieuwe flats aan de Kop van Dok ontnemen nu al het zicht. De ruimtes ertussen zijn enorme windgaten geworden. Je waait gewoon van je sokken. Ook bij matige wind.”

“Maar verder is het een lust om door Vlissingen te fietsen. Je wil niet geloven hoe vaak ik aangesproken word. Dan zeggen ze: o Jantje, wat jammer dat je mijn haar niet meer doet.”